De wereld heeft er lang op moeten wachten, maar het is het wachten waard geweest. Wie mag zich met recht op de opvolger noemen van Nat King Cole?
Zijn naam: Gregory Porter. Verovert de wereld keer op keer met prachtige CD’s. In 2016 een live registratie van een concert in Berlijn, Duitsland. Waar Cole in zijn gloriejaren de pijnlijke rassenkwestie vermeed, bezingt Porter deze en andere calamiteiten in ‘1960 What’. Ook de wereldhit van de Temptations ‘Papa was a rolling Stone’ brengt hij op zijn eigen manier, vol interceptie en de bassist de ruimte gunnend voor een solo. ‘On my way to Harlem/ What’s goin on’ bezingt hij de armoede, deplorabele toestand in de ghetto’ s, roemt Marvin Gaye tussendoor . ‘ Take me tot he Alley’, over de mensen in de achterstegen, ook improviserend in staccato (= betekenisloze lettergrepen). Gregory Porter is niet eenzijdig , want er is ook ruimte voor romantiek, en gevoeligheid :
‘Hey Laura it’s me’.
Wat moeten de fans in Berlijn van de eerste tot en met de laatste noot hebben genoten van zijn concert, waarop je jaren nog kan teren.
Comment here