Eindelijk bereikt het in de taboe sfeer verkerende thema racisme het grote publiek. Geen gedraai , en geen ontkenning. Dit lieten de vier acteurs in A seat at the table duidelijk merken in hun ontluikende, en soms huiveringwekkende verhalen over subtiel, en soms grof racisme.
Because the color of my skin is so different? Anton de Bies die in woede ontsteekt , omdat hij niet serieus wordt genomen vanwege zijn Antilliaanse afkomst? “Nederland is kutland benoemt hij openlijk en zwaar gefrustreerd”. Neem nou Leandro Ceder die door een voorbijganger misnoegd, en vernederd wordt aangekeken, omdat hij met een wit meisje (zijn vriendin) over straat loopt; zijn ergernis nauwelijks kan verbergen, en tot de fysieke aanval overgaat. Dan is er ook nog het thema van het sollicitatiegesprek.
Heb je een buitenlandse naam, en geen Noordhollands klinkende Friese als Sipkema, Brilman of Hoekstra, dan staat de deur wagenwijd open. “You can go”. De vacature is reeds voorzien , meneer! Talloze voorbeelden van het niet kunnen aarden in een land waar je bent geboren, omdat inclusie (erbij horen) niet tot een bewuste, vanzelfsprekende denklijn behoort. Een prachtig stuk van begin tot het einde dat blijft boeien. Goed, doordachte dialogen, en dito muzikale begeleiding van Saman Amini.
De arme Ward Kerremans met zijn notitieboek in de hand, die ervan langs krijgt van de opvliegende, boze Leandro Ceder. A seat at the table wordt nog gespeeld in diverse theaters, en doet je adem stokken.
Comment here