De gebeurtenissen rond de dood van George Floyd doet sterk denken aan vele incidenten in het zuiden van de Verenigde Staten waar zwart en wit tegen over elkaar staan. Het door wantrouwen vergiftigde zuiden is een broedplaats van geweld, lynchpartijen, en commercieel eigen belang van rijke plantage-eigenaren. In 1967 was Amerika nog altijd verdeeld in de kwestie van gelijke burgerrechten. Hoewel de Civil rights Act van 1964 gelijke rechten gaf aan zwarte en blanke Amerikanen, was met name het zuiden van de VS nog sterk racistisch. Tegen deze achtergrond werd de film “In the heat of the night” met hoofdrollen voor Rod Steiger en Sidney Poitier gemaakt. Poitier die rechercheur is en een moord moet onderzoeken op de zwarte industrieel Colbert. En Steiger die als politie commissaris van het stadje Sparta moeite heeft met de werk- en denkwijze van Poitier. Hier is de tegenstelling tussen het (achtergestelde) zuiden en (arrogante) noorden duidelijk waarneembaar. In het verloop van het verhaal groeien Poitier en Steiger naar elkaar toe, enigszins door de landelijke overheid gedwongen om samen te werken. Dit filmverhaal doet sterk denken aan de moord in Atlanta van de 27-jarige Rayshard Brooks een zwarte man, onder “bizarre” omstandigheden. In het kielzog van de Black Lives Matter protesten waarbij zwart en wit in de Verenigden staten de straat op te gaan, en een beter leven van minder beelden eisen , en hervorming van het (federale) politieapparaat, vliegt het “protestzaad” de oceaan over en bereikt Europe. Met name in Engeland, Nederland ontstaan er bewegingen die racisme en discriminatie in de stedelijke gebieden en platteland aan de kaak stellen. Een fenomeen dat blijkens de los gekomen verhalen in de Volkskrant, AD, NRC Next en social media dwingt tot aandacht en discussie. Dat in de discussie de figuur van zwarte piet wordt betrokken is niet vreemd. De meningen verschillen enorm, in voor- en tegenstanders van dit kinderfeest. Vanuit beide partijen zijn de gehoorde visies begrijpelijk , echter de samenleving is in de afgelopen veertig jaar drastisch veranderd, hetgeen betekent dat enige aanpassing op vorm en inhoud noodzakelijk is.
De generaties Y (geboren tussen 1980-1995), generatie Z (1995-2010) onder het zwarte deel van de bevolking zijn grotendeels hoog opgeleid en mondig. Dan zit de generatie A, of Google Kids ( 2010-2025) waaronder veel dubbel-bloedigen er ook aan te komen. Wederzijds respect en erkenning verdient ook het gezamenlijk slavernij verleden waarin het zwarte, donkere deel van de bevolking nog steeds last van ondervindt in het dagelijks functioneren en inbedding. Vooral toelating in hoger onderwijs, huisvesting, werk en inkomen kan en zal tot verbeteringen leiden met het accent op diversiteit en inclusie, waarbij de nadruk dient te worden gelegd tot samenwerking. Sydney Poitier en Rod Steiger laten in “In the heat of the night“ zien dat het kan met wederzijds respect. Bob Dylan hield de wereld een spiegel voor met de klassieker “Blowin in the wind”. Dit nummer was een inspiratiebron voor Sam Cooke om “A change is gonna come” in 1965 te schrijven en van muziek te voorzien, vervolgens uit te brengen.
De nu 72 jarige zanger Eddy Grant (voormalig leadzanger van de popgroep the Equals) doet in een 34 minuten durend betoog een beroep op het gezonde verstand. Hij roept de mensheid (wit, zwart en alle kleur- schakeringen) op tot verdraagzaamheid, harmonie en respect. Laat de dood van dr Martin Luther King, Medgar Evers, George Floyd, Rayshard Brooks, Tomy Holten en de industrieel Colbert niet voor niets zijn geweest. A change is going to come.
Comment here